Verhalen uit de praktijk

Humanitas - ‘Er is een echte vriendschap ontstaan.’

Dorien weet er alles van: vrijwilliger zijn. Ze heeft zich jarenlang ingezet voor Humanitas en heeft meerdere koppelingen gehad. De rollen werden plots omgedraaid toen zij door lichamelijke problemen niet meer bij anderen op bezoek kon gaan. ‘Aan vriendinnen ontbreekt het mij niet hoor, die spreek ik regelmatig over de telefoon. Toch had ik behoefte aan een maatje die ik wekelijks zou zien. Mijn man doet graag zijn eigen ding en na een tijdje ben je wel eens uitgepuzzeld.’ Het was gelijk goed Het was voor Dorien niet makkelijk om zelf degene te zijn die om hulp vroeg. ‘Ik dacht, zou dat gek zijn, vragen of er iemand bij mij kan komen? Ik heb het toch gedaan en er werd helemaal geen punt van gemaakt. ‘Als u dat wilt, gaan we dat regelen’, zeiden ze. Toen kwam Marja. Het was gelijk goed, echt waar.’ Er is een mooie vriendschap ontstaan tussen Dorien en Marja. ‘Ik kan Marja echt niet meer missen’, zegt Dorien met een grote glimlach op haar gezicht. Na het afsluiten van de koppeling, blijven ze elkaar dan ook gewoon regelmatig zien. Als vrijwilliger heb je er zelf ook iets aan Wederkerigheid is wat Marja zo aanspreekt aan haar inzet voor Humanitas. ‘Ik vind het ontzettend leuk om mensen te ontmoeten, en als deze mensen het ook leuk vinden om mij te zien, ben ik helemaal blij.’ Marja is een echte doener. Naast haar bezoekjes aan Dorien, helpt ze Humanitas maandelijks met het organiseren van wandelingen. Dit is een mooi voorbeeld van hoe Humanitas mensen in hun kracht zet. Ook doet ze mee aan de Diabetes Challenge en is ze wekelijks te vinden in het zwembad. ‘Marja doet van alles, dus ze heeft altijd wel wat te vertellen’, zegt Dorien. Maatwerk Het gaat inmiddels gelukkig weer wat beter met Dorien, dus bezoekt zij zelf ook weer een maatje. Humanitas levert maatwerk aan iedereen: er wordt gekeken naar wat en wie bij je past. Verandert de situatie? Dan gaan we gewoon opnieuw in gesprek. Je wordt gezien Marja laat weten dat ze zich gezien en gewaardeerd voelt als vrijwilliger. ‘De coördinatoren houden contact met ons en ook worden er cursussen en trainingen aangeboden. Aan het eind van elk jaar ontvangen we een attentie en toen Corona net in het land was, kreeg iedereen een mondkapje thuisgestuurd.’ Beide dames zijn voorlopig nog niet van plan om te stoppen. Dorien: ‘Ik ga door tot het niet meer gaat.’

‘Ik vind het ontzettend leuk om mensen te ontmoeten, en als deze mensen het ook leuk vinden om mij te zien, ben ik helemaal blij.’

Wonen Plus Welzijn

Vrijwilligerswerk? Iedereen kan meedoen

In gesprek met Rina Mounouray-Palstra, vrijwilliger bij Wonen Plus Welzijn

Rina Mounoury-Palstra op de voorgrond. Achter haar enkele vrijwilligers en deelnemers van de Doet & Ontmoetgroep in de Harmonie in ’t Veld.

‘Maar dat is toch heel normaal?’, antwoordt Rina op de vraag hoe ze het heeft ervaren om als vrijwilliger geportretteerd te worden. Regio Noordkop heeft een mini-documentaire gemaakt voor het webinar van Noordkopvoorelkaar met als thema kwetsbare vrijwilligers. ‘Het is heel normaal om je verhaal te vertellen. Ik ben dit ook gewend geweest vanuit mijn werk als conditietrainster. Ook dan gaf ik demonstraties aan grote groepen mensen over Meer Bewegen Voor Ouderen.’

Een werkgroep van Noordkopvoorelkaar heeft het webinar georganiseerd voor professionals van organisaties die met vrijwilligers werken. Om ze te laten zien dat iedereen mee kan doen met vrijwilligerswerk. Er zijn diverse mini-documentaires gemaakt die laten zien wie deze kwetsbare vrijwilligers zijn.

Rina heeft sinds de laatste 3 jaar veel last van reuma. Tot haar 79e was ze nog vitaal en gezond. Het valt haar moeilijk om zelfstandigheid op te moeten geven. ‘In mijn hoofd kan ik nog alles, maar het lijf wil het niet. En vragen om hulp is zó moeilijk.’ De grootste beperking ervaart ze in het bewegen. Juist datgene waar ze zoveel vanaf weet en wat ze zo graag doet. ‘Lopen en fietsen geeft problemen. Gelukkig kan ik me nog wel redden: ik rij nog auto en heb een driewielfiets. En ik heb hulp in de huishouding.’

Het vrijwilligerswerk van Rina speelt zich wekelijks af in Dorpshuis de Harmonie in ’t Veld. Samen met de andere vrijwilligers begeleidt ze hier een Doet & Ontmoetgroep. Ze gebruikt hier haar eerder opgedane kennis van het bewegen en zo maandelijks doet ze een lesje beweeggym op de stoel. Soms moet ze afzeggen, als ze voelt dat haar energiepeil niet voldoende is.

‘Ik ga zeker niet achter de geraniums zitten. Bewegen blijft belangrijk. Ik probeer elke dag een stuk te fietsen. En ik doe het vrijwilligerswerk heel graag. Ik heb altijd vrijwilligerswerk gedaan en dat houdt je ook in beweging.’

Zo snijdt het mes aan twee kanten: zij leert een hoop, mijn vrouw blijft zo actief én ons huis is weer netjes. Ja, we zijn echt blij met haar!’

‘Onze hulp voelt alsof ze onze kleindochter is.’

Jurrie (85) en Jannie (86) wonen al ruim 62 jaar in Hippolytushoef. Jurrie vertelt: ’40 jaar geleden was Jannie er bijna niet meer. Hersenvliesontsteking. Gelukkig heeft ze dit wel overleefd, maar ze kampte wel met restschade. Geen evenwicht en doof. Totaal doof. Weet je dat we 25 jaar lang communiceerden via liplezen? Inmiddels heeft ze - dankzij een KNO arts die ons 15 jaar geleden doorverwees - al haar derde implantaat en kan ze hierdoor weer horen. Dan gaat er echt een wereld voor je open.’

De evenwichtsproblemen zijn er helaas nog steeds. Jurrie: ‘Binnen en buiten loopt mijn vrouw met een rollator. Gelukkig hebben we een traplift, maar zelf op een trapje staan, dat lukt niet meer. Voor het huishouden zijn we dus afhankelijk van hulp. En daar zijn we vreselijk blij mee. Waarom? Omdat het naast een schoon huis ook een stukje sociaal contact is. Dat is zo belangrijk.

Onze hulp is nog jong - 19 jaar oud - maar het klikt zo goed, dat ze inmiddels als een kleindochter voelt. Samen met Jannie gaat ze aan het werk. En na een poosje werken, drinken we koffie met elkaar. Na de koffie ga ik weer terug naar mijn tropische vogels, een grote hobby van mij. De dames werken na de koffie nog even door. Wat onze hulp niet weet, vraagt ze.

Ellen van Dalen sociaal makelaar Incluzio Hollands Kroon

‘Bij mevrouw D. kwam alles samen: WOR, Positieve gezondheid, Gezondeboel, en huisbezoeken.’

‘Mevrouw D. heeft een Welzijn Op Recept (WOR) ontvangen van de huisarts. Als ik met haar in gesprek ga, blijkt dat ze haar woning van haar zwager huurt. De woning is slecht geïsoleerd. Het is dus terecht dat ze zich zorgen om haar energierekening. Al meerdere keren heeft mevrouw D. aan haar zwager gevraagd of de kozijnen en glas vervangen kunnen worden. Hij zegt dat het wel goed komt, maar zij deelt dit gevoel niet. Ook wil ze eigenlijk van baan veranderen, maar hoe weet het ze niet. Ik merk in het gesprek dat ze op de meeste vragen geen concreet antwoord weet, vaak zegt ‘Ik weet het niet’ waardoor het gesprek vastloopt. Nadat ik verschillende vragen en stiltes heb laten vallen, besluit ik het over een andere boeg te gooien. Ik pak uit mijn tas het spinnenweb van Positieve gezondheid en vraag haar dat in te vullen. We bespreken het spinnenweb en mevrouw komt tot het inzicht dat ze toe is aan een andere uitdaging op het gebied van werk. Hoe ze dat wil aanpakken, dat bespreken we de week erop.

Een week later ga ik weer bij haar langs. Ze heeft haar zwager gesproken en haar wensen kenbaar gemaakt. Ook heeft ze de afgelopen week nagedacht over andere banen, maar ze weet niet wat er is en wat haar leuk lijkt. Ze doet het werk al zo lang en heeft alleen een kappersopleiding. Ik attendeer haar op loopbaancoaching, de kosten zijn vrij hoog, een alternatief is loopbaancoaching via Gezondeboel. Op de computer laat ik haar op het programma zien, ze is direct enthousiast en ik nodig haar uit voor de module te volgen. We spreken af dat we eerst vakantie gaan vieren en daarna weer contact hebben. Na de vakantieperiode blijft het stil waarop ik haar een appje stuur. De motivatie is er nog steeds alleen de stap om te beginnen... 3 Weken later zie ik in mijn mailbox dat ze het programma gestart heeft. Nog geen twee weken heeft mevrouw D. haar eerste sollicitatiegesprek.